“(…) Nasz maluch stopniowo nabierze przekonania, że złość jest niedobra, ponieważ pozostała część jego rodziny czuje się w obliczu złości bardzo nieswojo, niezręcznie i bardzo się jej wstydzi. (…) Taki komunikat dociera do dziecka raz po raz. Widzi ono również, jak bardzo jego złość smuci rodziców, jak wcale nie potrafią sobie z nią poradzić i jak ignorują je albo odsuwają się od niego czy nawet atakują, ilekroć ono samo próbuje ją okazać. Nie trzeba wiele czasu, żeby dziecko też zaczęło przeżywać złość jako coś niedobrego. Widzi przecież, że nie może być kochane, kiedy się wścieka, a ponieważ wszystkie dzieci chcą być kochane przez rodziców, chcą ich kochać i uszczęśliwiać – stara się ukryć przed nimi wszelkie przejawy własne jzłości. Czyli kojarzy sobie złość z lękiem przed odrzuceniem, a to dla dziecka musi być zagrożeniem najgorszym z możliwych. (…)W dodatku dziecko oczywiście ma jeszcze poczucie, że oszukuje, ponieważ nie może być naprawdę sobą. (..)

Ale oszukiwanie nie jest aż tak złe, jak groźba kompletnego odrzucenia, więc zapewne wybierze raczej to, by być fałszywym i kochanym niż autentycznie sobą, ale odrzuconym. Czyli odtąd, kiedy wydarzy się coś, co rozzłościłoby normalnego malucha, to dziecko pohamuje swoją złość. A żeby ukryć ją  przed rodzicami.

A następnie nauczy się ukrywać ją przed sobą samym, gdyż tylko w ten sposób zdoła zachować poczucie, że jest warte miłości.

Złość jest czymś aż tak niedobrym, że w ogóle nie może przyznać się do jej przeżywania, nawet przed sobą.

Dlatego przyzwyczai się do niezauważania złości – nauczy się odcinać od niej – w końcu nabierze przekonania, że jej tam wcale nie ma. (…)

(Robin Skynner, John Cleese: “Żyć wrodzinie i przetrwać”. Jacek Santorski & Co, Warszawa, 1992, s. 38-39)