Dzieciństwo osobowości zależnej

Osoba o osobowości zależnej była wychowywana przez rodziców narcystycznych, którzy nie potrafią kochać bezwarunkowo. Dziecko takie uczy się, że może pretendować do nagrody jaką jest miłość i uznanie rodziców, jeśli będzie np.: wystarczająco miłe, grzeczne, wysportowane, ładne, lub/i będzie dobrze się uczyć. To powoduje, że dziecko nie lubi w sobie tego, czego rodzice nie akceptują; czyli siebie nie lubi i odrzuca. Dziecko porzuca swoje prawdzie ja. Odcina się od swoich potrzeb, pragnień i emocji. W dorosłym życiu człowiek taki nie wie kim jest i potrzebuje silnej osobowości, która pomoże mu podejmować decyzje, wesprze w podjętych już decyzjach, zmotywuje i zachęci do działania. Człowiek ten będzie wchodził w związki, w których będzie zabiegał o partnera/kę, przekonany, że tylko tak zdobędzie jej/jego miłość. Osoba zależna myśli (ma takie przekonanie), że aby zostać pokochana musi ciągle dawać, wyręczać, zamartwiać się, chronić, kochać, dopasowywać się do drugiej osoby, co oczywiście nie działa. Nie działa między innymi dlatego, że osobowść zależna wiąże się bardzo często z osobowością narcystyczną lub osobą manipulującą.

Często osoba funkcjonująca jako zależna w związku, jest niezależna zawodowo. To dlatego, że w związkach odtwarzamy nasze doświadczenia z dzieciństwa i atmosferę domu rodzinnego, natomiast sfera zawodowa to dziedzina, w której bazujemy na doświadczeniach spoza domu, np. ze szkoły, i szeroko z życia w społeczeństwie.

Są osoby o osobowści zależnej, które są totalnie niesamodzielnie zarówno w życiu prywatnym jaki zawodowym. Nie potrafią same wybrać zawodu, znaleźć pracy, kupić bluzki. Lgną do osób silnych i wykorzystują ich umiejętności, ponieważ same nie potrafią działać samodzielnie. Cząsto są uzależnione, także finansowo, od swoich rodziców lub parterów. Człowiek o osobowści zależnej skupia się na zapewnieniu sobie opieki i jest w stanie zrobić wiele, żeby tę opiekę mieć. Może nawet zupełnie zrezygnować ze swojej tożsamości. Osoby takie wychowywały się w domach, gdzie rodzice byli nadopiekuńczy, straszący życiem lub apodyktycznie decydowali o wszystkim za dziecko ignorując jego zdanie i potrzeby.

Osobowość zależna może ukształtować się u dziecka wychowywanego w domu, gdzie rodzic był nieobecny emocjonalnie. To znaczy był chory, np. na depresję, pił, lub wyjechał, a także w domach, gdzie zabrakło dla dziecka uwagi i jakościowego czasu spędzanego razem. Dziecko wówczas nie może się rozwinąć prawidłowo, ponieważ nie czuje, że jest słyszane, widziane i że to kim jest, jest ważne. Nie kształtuje swojej osobowści, swojego ja. Dochodzi do wniosku że jest bezwratościowe. W dorosłym życiu nie wie kim jest i szuka tej wiedzy na zewnątrz. Inni ludzie decydują o tym, czy osoba taka czuje się wartościowa. Nigdy nie czuje się dostatecznie dobry/a, więc próbuje realizować jakieś perfekcjonistyczne standardy, starając się codziennie być lepszą wersją siebie (po to by zasłużyć na miłość, akceptację).

Jakie są charakterystyczne cechy osobowości zależnej?

Osobowość zależna skupia się na tym, by spełnianić potrzeb innych zaniedbując własne.

Osobowść zależna czyta w myślach, zgaduje co inni czują i myślą i próbuje innym „dogadzać”.

Osobowość zależna myśli egocentrycznie i obwinia się. Jeśli ktoś zrobi krzywą miną to uważa, że to jej wina.

Osobowość zależna manipuluje drugą osobą tak, aby ta myślała o niej jak najlepiej. Nie działa bezinteresownie. Jeśli coś robi, to po to, aby inni pomyśleli, np.: że jest dobrą córką, bo odwiedza regularnie matkę; miłą i sympatyczną osobą, bo rozmawia z sąsiadami; wspaniałym ojcem bo wychodzi z dzieckiem na spacer.

Osobowść zależna ma ogromną trudność w kończeniu relacji (nawet jeśli są dla niej toksyczne).

Osobowość zależna wierzy, że pomoże drugiej osobie, zmieni ją, uratuje i dlatego jej nie opuszcza i daje setną szansę.

Osobowość zależna jest przerażona nawet tylko samą perspektywą samotności. Kiedy zrywa związek i konfrontuje się ze swoim bólem i lękiem od razu próbuje wrócić do ekspartera/rki.

Osobowość zależna żyje w stałej gotowości na potrzeby innych ludzi. Zgaduje ich potrzeby i dostosowuje się do nich, np. oferując pomoc zanim ktokolwiek ją o to poprosi.

Osobowść zależna nie odmawia. Ma poczucie, że nie może rozczarować innych osób.

Perfekcjonistycznie dąży do uszczęśliwienia wszystkich (rodziców, przyjaciół, sąsiadów), co wypala i wyczerpuje i jest niemożliwe do wykonania.

Osobowość zależna ma silną potrzebę opiekowania się innymi, może wybrać zawód związany z opieką nad innymi.

Osobowość zależna ma problem z mówieniem wprost o swoich potrzebach, ponieważ: po pierwsze może być tak odcięta od siebie, że nie zna swoich potrzeb, nie wie czego chce. Po drugie: może nie chce ujawniać swoich potrzeb, zanim nie pozna zdania innych osób (po to by się nie konfrontować, by nie stracić akceptacji)

Osobowość zależna boi się bliskości. Zaprzecza swojej potrzebie bliskości i miłości, dlatego często wiąże się z osobą, która nie okazuje „ciepłych” uczuć (np. narcyz). Sama jest pełna rezerwy, dystansu, może być cyniczna wobec uczuć.

Osobowość zależna myśli o sobie: „nie jestem nic warta”, „jestem beznadziejna”, „nienawdzię siebie”.

Osobowość zależna nie chce wyjść ze stanu zależności (przynajmniej na poziomie nieświadomym), dlatego nie odnosi sukcesu.

“Każdy umie żyć sam, tylko nie każdy się jeszcze o tym przekonał” powiedział komisarz Gajewski (Glina 2) swojej byłej partnerce Agacie, kiedy ta próbowała nakłonić go do powrotu. Agata miała niewątpliwie wiele cech osobowości zależnej.

Zgadzam się z komisarzem Gajewskim, że każdy umie żyć sam. Moim zdaniem osobowość zależna w ramach szkoły życia “musi się o tym przekonać” to znaczy przekonać się, że sobie sama poradzi, poznać swoje potrzeby, nawiązać kontakt ze sobą (swoim wewnętrznym dzieckiem), poczuć się szczęśliwa sama ze sobą, postawić siebie na PIERWSZYM miejscu. Wtedy jest gotowa, żeby tworzyć relacje.